Almenn kvíðaröskun
Um það bil 4% Íslendinga mælast með almenna kvíðaröskun á hverju ári og mælist hún miklu frekar hjá konum. Flestir greina frá því að hafa alla tíð fundið fyrir miklum áhyggjum og þetta ástand er mjög einkennandi fyrir þá. Helmingur þeirra sem hafa verið greindir með almenna kvíðaröskun hafa greinst með þunglyndi eða depurð á háu stigi. Ólíkt fælni kemur hún ekki fram undir einhverjum sérstökum aðstæðum. Þetta þýðir að manneskjan er almennt kvíðin en þessi kvíðaröskun er hins vegar oftast ekki jafn alvarleg og felmturröskun. Almenn kvíðaröskun endist mun lengur en felmturröskun. Manneskjan gengur út frá því að það versta muni gerast og hugsar um það stanslaust.
Algengast er að kvíðinn komi fram á bernskuárunum til fimmtugs. Það hefur ekki komið fram af hverju þessi kvíðaröskun hefst. Hins vegar halda menn því fram að hann geti borist niður í fjölskyldum og að lífsreynslur geti haft áhrif á myndun hans, hann þarf samt ekki endilega að myndast í kjölfarið.
Almenn kvíðaröskun er mjög oft vangreind, líklegast vegna þess að fólk sækir sér hjálpar vegna líkamlegra óþæginda sem vandanum fylgja. Fólk lítur ekki á áhyggjur sem einkenni sem krefjist meðhöndlunar. Þegar fólk mætir síðan til sálfræðinga hafa bæst við einkenni s.s. depurð, streita eða kvíðaköst.